Gece yarısından sonra ayakta olmak iyi, her anın sana ait olduğunu hissederek yaşıyorsun falan da.
Kötü, aklındakileri dökecek birini istersen ulaşman zor oluyor o saatlerde.
Hatta bundan sonra günün şarkısı falan mı yapsam? Yaparsam da şununla başlasam.
Bir insanın beni ne kadar tanıdığını ölçmek (genelde pek ölçmem gerçi de) için kullandığım kriterlerden biridir o insanın bu şarkıya -artık biraz zor olsa da- denk geldiğimde şarkıyı hiç çekinmeden söyleyebilecek olduğumu biliyor/bilmiyor oluşu.
Hah, şarkıyı unutmayalım. Akustiği falan daha güzel gerçi de. ("I do love one-hit stars" demiştim galiba)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder