Moz

Müzik kültürümün pek derin olmadığını, hatta sığa yakınsadığını dillendirmekten çekinmem yeri gelince ki yine geldi gördüğün gibi. 

Yalnız özellikle gecenin bu saatlerinde Morrissey dinleyince bana bir haller oluyor. 

Az önce de yine dinlerken şey geçti aklımdan. İleride evlenecek olursam eşim/karım/hayat ortağım, artık ne denirse, Morrissey seviyor olur umarım. Bilemedim şimdi de, evlilik teklifini Morrissey eşliğinde yaparım falan belki. 

Haberiniz Olsun

Üç postumun ikisinin kedi konulu olması sebebiyle Rufus'u ve Punto'yu zaten biliyor olma ihtimalinizin ne kadar yüksek olduğunu göz ardı ederek bu iki kedinin de dahil olduğu bir hayvan grubundan tekrar bahsedeceğim şimdi. 

Kedilerin de gerçekten ve gerçek anlamda birer karakteri olduğu benim için çok inandırıcı bir şey değildi yıllar öncesinde. Benim için en karakterli kedi Garfield idi ki o da devirip yatma konusundaki prensibinden hiç ödün vermediğinden. 

Sonra Rufus'la tanıştık işte. Bildiğin karakterli çıktı, bıçkın delikanlı. Yan gözle baktığında bile zaten pek içeri çekmediği tırnaklarını  arka cebinden kelebek çıkarır gibi çıkarıp koluma, burnuma, artık o an neresi denk geldiyse, imzasını atan; insanla ilişki kurmayı sevmeyen ama insanları gözünün önünde bulundurmadan da içi rahat etmeyen bir kedi. Neyse ki şu an ailemin yanında görece sakin bir emeklilik hayatı sürüyor.

Punto geldi sonra. Rufus'un neredeyse tam tersi. Al kucağına, pancar motoru gibi guruldamaya başlayıp saatlerce kalkmasın. Alma kucağına, kucağına al diye sana sürtünsün dursun. Tüm delikanlılığına karşın elektrik süpürgesi çalıştığında fellik fellik kaçacak yer arayan Rufus'un tam aksine, süpürge sesi duyar duymaz "Biraz da göbeğimi süpür" dercesine süpürgenin önüne sırt üstü yatsın. Mecburen (ishal olduğunda kakasının üzerine oturup bi güzel gübrelenmişti çünkü) yıkanması gerektiğinde de yıkanma süreci boyunca bir kez "Gurk" demesi dışında tepki vermesin. 

Şimdi de Üzüm geldi evimize. Diğerlerinin aksine, Üzüm başka yerlerde büyüdü de geldi bizim yanımıza. Belki elimizde büyümediğinden, belki de evdeki rolünün sadece peluş oyuncak olduğunu düşünüp ellemeye, sevmeye pek gelmediğinden, pek alışamadım henüz kendisine. Öyle hareketsiz ki kendisine her  "Napıyorsun" diye sorduğumda "Duruyorum" diye cevap verir dili olsa. Hatta dili olsa da cevap vermez belki, o kadar hareketsiz. 

Bu üçü dışında bir şekilde haşır neşir olduğum kedilerin de farklı farklı huyları vardı, onlar hakkında yargıya varmama tam olarak yetecek kadar veri sağlamasa da. 

Velhasıl, gerçekten her kedinin tamamen farklı karakterleri, olaylara karşı çok farklı tepkileri var ondan eminim artık. 

Diğer hayvanlarda da durum böyledir belki, bilmiyorum. Böyleyse bile küçüklükten beri beslediğim civcivlerde, muhabbet kuşlarında, balıklarda böyle bir şey farketmedim. 

Haberiniz olsun.

Evriliyorsak İstanbuldan

Dün yine İstanbul trafiği ile yeri geldiğinde romantik (trafik akmıyorken derin düşüncelere daldığımda), yeri geldiğinde tutkulu (100km/s hızın üzerine çıkabildiğim anlarda), yeri geldiğinde umarsız (yan şeritten önüme kırmaya çalışana yol vermediğimde) bir birliktelik yaşadık ben Bostancı'dan Cnr'a gidene kadar, yaklaşık 2 saat. Birlikteliğimizi baş başa yaşayabilsek neyse yine. İstanbul trafiğine alışık olmayan ve ulaşılması gereken hedef konumunda bulunan babamın başıma bir iş geldiğini düşünerek "Oğlum nerede kaldın?" tacizleri vardı bir de arada. 

4 yıl kadar önce, İstanbul'a ilk geldiğimde İstanbul trafiğinin adamı prostat yapacağı konulu tezimi şurada yayınlamıştım (Turunc, 2008) Dün farkettim ki insanın şartlara adaptasyonu evrim teorisinde öngörülenden çok daha kısa. Ne bileyim zürafaların boynu bilmem kaç milyon yılda ağaç tepelerindeki yaprakları yemek için anca uzamış, develerin hörgüçleri kum tepelerini andırmaları için binlerce yılda zar zor şekillenmiş (gerçi hörgücün ortaya çıkış sebebi bu değildi galiba) falan ama benim bünyem trafikte çişimin gelmemesine 4 yılda adapte olmuş. Gerçi büyük konuşmayayım, olmaya çalışmış diyeyim. Yarın öbür gün trafikte kıvranıp bu laflarım yüzünden kendime kızmak istemem. En azından hala prostat olmadım. 

Ama hızlı ya da yavaş, gerçekten var bir adaptasyon süreci. Gel gör ki insanız, rahata gelince hemen salıveriyoruz (kendimizi). İstanbul sınırları içinde iki saat aklıma tuvalet getirmeden durabiliyorken şehir dışına çıkar çıkmaz 45 dakikada bir benzinci aramaya başlayışlarım hala devam ediyor. Gerçi bu biraz da her şehir dışına çıkışımda yolluk niyetine depoladığım kola, su ve enerji içeceklerinin bir getirisi olabilir ama olsun. 

Gaz Ve Gül

Akşam işten çıkıp eve dönerken takıldığım trafik ışıklarının birinde yanıma gül satan 10 yaşlarında bir kız çocuğu yaklaştı, "Abiie, çiçek al!" diye. Elime gelen bozukluk bir lirayı verdim, "Çiçek istemem ama" dedim. "Olsun, sevdiğine verirsin" diyip 2 tane gül attı camdan içeri. Sevdiği zamanlar da çiçek olayına pek girmeyen, hatta sırf bu yüzden zamanında bir sevgilinin kendi aldığı çiçeği eline tutuşturup durumla en alakasız işletmelerden birine, Gölge'ye sokarak yaşattığı gazaba maruz kalan bir insan olarak çiçeklerle napacağımı düşündüm bir süre. O değil bagajında aylardır 30-40 kilo mermer, muhtelif atkı/bere kombinasyonları, yarımşar litrelik 8-10 su ve eser miktarda Coca Cola taşıyan arabaya giren bir daha zor çıkıyor, gülü iteleyecek bir merci bulamazsam o da kalıp gidecek  içeride. Arabada gül kurutmak da kuru gülü aynadan sallandırmayı planlamadığın sürece çok mantıklı bir iş değil sonuçta. Neyse, dedim. En kötü ihtimalle Soner'e veririm akşam.

Ben bunları düşünürken başka bir ışıkta, bu kez katma değeri daha yüksek olan kağıt mendil satan, yine 10 yaşlarında bir erkek çocuğu yanaştı. Ondan da tam kağıt mendil alıyordum ki gözü çiçeklere takıldı. "Abiee, çiçeklerden birini versene" dedi. Napacaksın, dedim. "Sevgiline mi vereceksin?" Evet dedi çocuk, verdim ben de çiçeklerin bir tanesini. "Evlenirseniz de oğlunuz olursa adını Buro" koy diyecektim ki yeşil yandı. Söyleseydim de adımı anlamayabilirdi gerçi. Anlasaydı bile çocuğu böyle bir yükün altına sokmak ister miydim, emin değilim. 

Sonra da bu bebelerin bir şebeke olabileceği geldi aklıma. Bir ışıkta çiçek satan kız, bir sonraki ışıkta da o çiçeği geri alarak stoklarına tekrar dahil eden erkek çocuk. 

Neyse, güllerin birini çocuğa, diğerini de eve dişlerimin arasında taşıyarak girmek suretiyle Soner'e iteledim. Soner o zamandan beri kendini odasına kapadı. Sanırım kapıyı da kitledi. 

Bak işte, insanlara çiçek almıyorsak bir bildiğimiz var. Kıymetini hiç bilmiyorlar. Gül de boynu bükük kaldı öyle.

Boynu bükük olduğundan yan duruyor öyle, rotate etmeye üşendiğimden değil.

Asfaltlara Gelesin

Şarkıyı zaten severim de, her dinlediğimde aklıma Raindog getirdiği için ayrıca seviyorum. Raindog Yusuf'la sesler nasıl da aynı.

Bir kaç kalitesiz Raindog cover'ı da olsun bari

Born, for some reason, in Cleveland

Dar müzik görüşümle Morrissey seven insandan başka bir insana zarar gelmeyeceğini düşünüyorum.
Kendisi öyleyse de, her faşist öyle olsun.

Videolar da görsel niyetine olsun.





Bunsuz da olmaz tabi.

cor

Bugün iki trafik kazası atlattım. Sebebi geçen hafta sigarayı bırakmak için kullanmaya başladığım ilacın yan etkilerinden biri olan dikkatsizlik mi bilmiyorum. İlkinde büyük oranda benim suçumdu. Çok ciddi bir şey değildi neyse ki. Caddeden sağa, sokağa döndüğümde sol tarafta parketmiş arabalara dalıp "Aaa, böyle park etmişler (aslında hep öyle park ederler)" diye düşünürken karşımdan gelen arabayla burun buruna geldim.

Diğerinde ve daha kötüsünde, ortalamanın üzeri hızda ilerlediğimiz caddede önümde giden kamyonetin hemen ardından/altından beliren ve göz göze geldiğim yavru kediye çarpmamak için yaşadığım tehlike vardı. Aynadan bakıp aynada arkamdaki aracı gördüğümde öyle bir durumdaydık ki ben dursam o duramazdı, ki o andan sonra ben de duramazdım; bari tekerleri ortalayayım da arasında kalsın dedim kedi, cin zekasını çalıştırıp hareket etmeyeceğini umarak. Ortalamak için yaptığım hamleyle de sağ aynamda sağ şeridimdeki arabayı 10-15 santimle sıyırdığıma şahit oldum saniye saniye. Fırladı gitti neyse ki kedi. Sağımdaki aracın şoföründen yediğim iki küfürle kaldım ki kat be kat yeğdir bir kedinin daha vicdan azabını yaşamaya. 

Ama neredeyse Temel gibi olacaktım, solundan fırlayan çocuğa çarpmamak için sağındaki insan dolu pazara dalan.  

6=6

Üniversite okuyan herkesin, en azından sayısal dersler alanların, özellikle sınavlarda aslında ispatlamaması gereken eşitlikleri ispatladığı olmuştur kesin.

Onların olmadıysa da benim sıkça oldu eşitliğin bir tarafından diğer tarafına atlattığım x'ler, sadeleştirdiğim y'ler sayesinde x=x sonucunu bulduğum. Normalde de en sevmediğim soru tiplerinden biridir "Prove that" gibisinden tabirlerle başlayanlar.

Neyse. Bugün de koşu bandındayken yürüdüğüm zamana ve o zaman içinde yürüdüğüm toplam mesafeye takıldı gözüm. 28 dakikada 2.8 kilometre yürümüştüm. Hemen zeki ve çevik bir sporcu olarak o an sarfettiğim fiziksel efora ek olarak beynimi de çalıştırdım ve karmaşık hesaplardan sonra (28 dakikada 2.8 kilometre gittiysem 1 saatte kaç kilometre giderim? bir saat 60 dakika, 60 dakikada 6 kilometre yapar, demek ki 1 saat yürüsem 6 kilometre yürümüş olacağım, demek ki yürüyüş hızım 6km/s). 

Görüyorsunuz çok karmaşık. Tam bedenimle beraber beynime de jimnastik yaptırmış olmanın haklı gururunu yaşayarak gülümsemeye başlamıştım ki bir şey geldi aklıma. 

Koşu bandının yürüyüş hızını saatte 6 kilometreye ayarlayan zaten bendim. 

Olsun. En azından artık eminim, 6=6

Difüzör

Ara ara kendimi tekrar ettiğimi düşünüyorum. Hiçbir konuda kendimi tekrar etmiyorsam kendimi tekrar ettiğimi düşünme konusunda kendimi tekrar etmiş oluyorum böylece. En azından yanılmamış oluyorum düşüncemde.

Dünya bile hergün kendini tekrar ediyorken benim etmemde ne sakınca var, dedim sonra bugün kendi kendime. Yine kendimi tekrar ettiğimi düşünerek kendimi tekrar ederken.

Punto

Çok şükür, aklım başıma geleli beri çok yakınımda olan birini kaybetmedim. Bana adımı, kendi adını veren dedemi kaybetmiştik işte, bundan 20 yıl kadar önceydi belki. Hem de benim bilmem kaçıncı doğum günümün hemen ertesi günü. Hala garip gelir bana, bir Buro doğdu, ertesinde bir Buro öldü diye.

Aklımın pek ermediği zamanları hariç tutarak, çok şükür diyorum, bir yakınımı kaybetmedim. Ama illa ki kaybedeceğim. İlla ki çok üzüleceğim.

Şimdiye  kadar insanlardan bahsettim.

Çocukluğumdan beri bir çok hayvan besledim ben. Balığından civcivine, kuşuna. İlk beslediğim hayvan bir balıktı. Sanırım bir lepistesti, babamın alıp geldiği. Bir kavanozda beslerdim. Beslerdik daha doğrusu annemle, ben o zamanlar 4-5 yaşlarındaydım en fazla. Hayal mayal hatırlıyorum. Annem belli  aralıklarla suyunu değiştirirdi balığımın. Elini filtre edip kavanozdaki suyu lavaboya boşaltır, temiz su doldururdu.

Bir gün, annem yine balığın suyunu değiştirirken filtre niyetine kullandığı güzel parmakları arasından kaydı gitti balığım, gözümün önünde. Hala gözümün önünde, giderden tamamen içeri düşmeden önce kuyruğunu çırpmıştı iki kez.  Çok ağladığımı hatırlıyorum. 1-2 gün sonra babam "Kanalizasyondan dereye yüzmüş, orada bulduk" diye elinde su dolu bir poşetle, çok benzer başka bir balıka gelmişti. Ben de inanmıştım yeni balığın benim o eski balığım olduğuna. O zamandan bi safmışım işte.

Eski sandığım yeni balık daha sonra noldu hatırlamıyorum.

Sonra civciv besledim mesela. Çoğu büyüyemeden rahmetli oldu. Bir tanesi büyüyüp piliç kıvamına gelmişti sadece. O da biz evde yokken balkonda barındığı derin koliden bir şekilde dışarı çıkıp aşağı atlamayı becermişti de alt katın balkoununa inmişti bir şekilde. İnmiş yani. Tesadüf, biz annemle apartmana girdikten sonra beklediğimiz asansörde elinde bizim piliçle çıkan apartman görevlisinden öğrenmiştik olayları.

Civcivden hallice olan o pilice daha sonra noldu hatırlamıyorum.

Muhabbet kuşumuz da vardı mesela, annemin ısrarla "canım" demeyi öğrettiğini iddia ettiği. Bir annem anlardı onun dilinden. Ya da bir anneme "canım" derdi, bilmiyorum. Demedi bana hiç. Bir süre ben zaten pek ilgilenmemeye başlamıştım hayvanlardan en çok maymunu sever (burada maymun iştahlı demeye çalışıyorum da pek olmadı) halimle. Bir ara anneme sormuştum, "bizim kuş nerede" diye."Anneanne götürdüm ya ben onu 2 hafta önce" dedi.

Anneanneme giden o muhabbet kuşuna daha sonra noldu hatırlamıyorum.

Tavşanlarım da vardı mesela. Farklı zamanlarda beslediğim.

Onların hangisine noldu, hiç hatırlamıyorum.


Sonrasında uzun yıllar bir köpekle beraber yaşama hayaliyle gezdim. Rottweiler olacaktı illa ki. Adı da Kitiara olacaktı. Hepsi hazırdı.

Sonra planlarım değişti. Değiştirildi daha doğrusu, 10 günlükken kulaklarımı tırmalayan sesini takip ederek bulduğum, sonradan adının Rufus olmasına karar verilecek, kedi tarafından.

Sanırım bu dünya üzerinde şeytana pabucunu gerçek anlamda ters giydirebilecek bir canlı varsa o da kedidir. Yolda gördüğünüz kedilerden herhangi biri.

Öyle başladı kedi sevgim. Sonra Punto geldi girdi hayatımıza. Girdi de yerleşti salonun tam ortasına. Bu yerleşmeyi ev tutup yerleşmek gibi düşünebiliriz zira o kadar miskindi ki yerleştiği yerden kaldırmamız için Almanya'dan gelecek hayali oğlumuzu bahane etmemiz gerekirdi bazen.

Sevdik biz onu. Hem de çok.

Sonra, 9 Haziran akşamı, doğum gününe 10 gün kalmışken ve biz de tam "Punto'ya doğum günü hediyesi ne alsak" diye düşünürken uçtu gitti. Yere düşene kadar uçtu en azından. Sonra gerçekten gitti.


Rufus'u hariç tutarsak Punto'dan önce beslediğim evcil hayvanların hangisine ne oldu hiç hatırlamıyorum. Belki o zamanlar çocuktum da ondan hatırlamıyorum. Belki o zaman tam anlamıyla kavrayamamıştım hayvan sevgisini. Ama diyorum, iki ay önce yaşadığım bu acı olayı çocukluk zamanlarımda yaşasam eminim hatırlardım. Diğer hayvanlarıma ne olduğunu hatırlamasam da kedime, Punto'ya ne olduğunu hatırlardım. Keşke hatırlamasam, ama hatırlardım.

Şimdi de hatırlıyorum. Rufus'u da görürüm ben rüyamda, ama o özlediğimden. Punto'yu gördüğüm zamanlarsa geri gelmeyeceğinden. Hala hatırlıyorum. Yatağımdan, kanepemden hala tüyleri çıkmasa da hatırlardım.

Hal bu

Kanat

Dünya üzerinde sabahları annesinin/eşinin/sevdiğinin "oğluşum/bebişim/çiçeğim hadi uyan, sabah oldu" tatlı fısıltılarıyla uyananlar dışında bir de saat alarmının nemrut sesiyle uyanan bir kesim var ki ben de onlardan biriyim. Bu arada alarm sesine bok atmayayım, onun bir suçu yok. Uyanabilmek için kendisine en itici sesi bizzat ayarlıyorum yoksa seçimi ona bıraksan kendisi gayet güzel sesler çıkarabiliyor. Deneysel çalışmalarım sırasında saat alarmına ninni atamışlığım da var mesela ama o zaman uyanmak pek mümkün olmuyor.

Bu durumdan çok da şikayetçi değilim sonuç itibariyle. Neyse.

Bu sabahsa uzun süre sonra ilk kez farklı bir şekilde uyandım. Sabah 6:30 falandı sanırım, kulağıma "pıtı pıtı" gelen sesler böldü uykumu. Bunlar kanat sesleri olmalıydı. Bir an "midemde kelebekler uçuşuyor galiba" diye düşündüm ancak böyle bir şey de yalnız uyuduğum bir gecenin sabahında pek mümkün olamazdı. Yine de umut fakirin ekmeği tabi.

Gözümü açtığımda penceremden içeri girmiş, dışarı çıkmak için çabalayan; sığırcıktan oldukça büyük, kargadan birazcık küçük bir kuşla karşılaştım.

Zamanında "Punto özgürce camdan. Aşağı atlayamasın" düşüncesiyle yapı marketlerin birinden rulo halinde aldığım, ancak minik bir ölçü hatası sebebiyle çerçeveye üstten 10 santimetre kadar boşluk kalacak şekilde yapıştırmak zorunda kaldığım sinekliğin o 10 santimetrelik yerinden giren kuş, girdiği deliği bulamadığı için çıkamıyordu.

Kendisinin kelebekle hiç alakası olmadığını anlamanın sebep olduğu hayal kırıklığı ve uykudan uyanmış olmanın verdiği sersemlikle bugünkü alarmım olma görevini üstlenen kuşun çırpınışlarını bir dakika kadar izledim. Neyse ki odamın kapısı kapalıydı ve Punto odamda değildi. Yoksa alarmı "snooze" etmek için elinden geleni yapardı. Bana hiç kıyamaz çünkü. Biri tatlı uykumu bölsün istemez.

Organik alarmımı yeteri kadar izleyip kendi kendine dışarı çıkabileceğine kendimi inandırdıktan sonra her sabah alarmına verdiğim "5 dakika daha" tepkisini ortaya koyarak tekrar uykuya daldım.

Uyandığımda kuş gitmiş, beni kötü sesli saat alarmlarına mahkum etmişti.

81

Üşengeçlik dedikleri bence bir şeyi yapmaya acele etmemek aslında.

Doğuştan belli etmişim zaten bu konudaki tavrımı ben. 19 Mayıs'ta bekliyormuş beni bizimkiler. Anne tarafı ilk torunlarını, baba tarafı da 8-10 yıl gibi bir aradan sonra ilk torunlarını görecek.

Bizimkilerse ilk -sonradan belli olacağı üzere de tek- çocuklarını. Heyecandan ölüyorlarmış belki de.

Bense ilk -sonradan anlayacağım üzere tek- hayatımı göreceğim ama belli ki bende o kadar heyecan yok.

Çıkmamışım dışarı.

Sonra 25 Mayıs'ta, "Babasıyla aynı gün doğar" diye beklemişler. Kim bilir belki de babam anneme "Bana dünyanın en güzel doğum günü hediyesini verdin" demeye çok heves etmişti. Etmişse kursağında kalmış hevesi, çıkmamışım o gün de. Belki de "böyle bir dünyaya gelmek istemiyorum, 30 sene sonra hali ne olur kim bilir" falan demişimdir kendi kendime küçücük aklımla (toplumsal mesaj)

Yalnız bizimkilerdeki de nasıl bir yaklaşımsa, illa ki özel bir günde gelmemi beklemişler.

Sonunda bakmışlar olmayacak, bıraksalar Eylül'e kadar yatacağım içerde, "oğlum çık yerine yat" diyip sezaryenle doğurmuşlar beni. Ben de doğduktan sonra bana agucuk yapmaya gelen aile büyüklerimi üstlerine çişimi yaparak selamlamış, tepkimi böyle göstermişim.

Bu arada, neyse ki sezaryen için de özel bir tarih beklememişler zira 30 Ağustos'a falan anca doğardım o zaman.

Neyse işte. Bütün bunlar bundan 31 yıl önce yaşanmış tam.

Kötüydü diyemem, güzeldi ama nasıl başladığını, nasıl geçip de bittiğini anlamadığımdı 30. yaşım.

Bu seferkinden biraz dahasını rica ediyorum.

Yandım Anam

Twitter'la ilgili bir ikilem yaşıyorum. Şöyle ki, o platform derdimi -tek seferde- anlatmaya çalışırken beni 140 karakterle sınırlandırdığı için cümleye başladığımda paragraf sonuna kadar durmamaktan hoşlanan zihnimin daha çok çalışmasını sağlaması, kelime dağarcığımı eşeleyip uzun kelimelerin kısa muadillerini bulmaya zorlaması; derdimi kapıya çıkacak daha kısa cümlelerle anlatmaya yönlendirmesiyle benim için faydalı mı, yoksa 140 karaktere sığışacağım derken bazen içimi daraltıyor oluşuyla zararlı ( en azından yararsız) mı, karar veremiyorum.

Bir ihtimal daha var tabi. Birinin çıkıp da "Fazla anlam yüklemişsin, deftere yazsan ne değişecek" demesi.

Aha, Twitter'a hırsımı buradan çıkardım.

Eh

Elim sende gibi bazen biraz. Ya da pis yedili.

Misal ben sana veriyorum sevgimi
Sen seninkini bir başkasına.

O senden alıyor da veriyor kendininkini senden başkasına.

Bu alışveriş karşılıklı olmuyor pek. Verdiğimizden alamıyoruz, yediyi itelediğimizin onu ancak diğer yanındakine çakabileceği gibi.
Dönüp dolaşıp bize patlıyor belki bir şekilde de o yedi, kim bilir kimlerin eli değiyor o arada.

Bir kez de kuralı bozup sevgimizi bize kendininkini verene vermiyor da sonra "ah, sevgimi verdim" diye diğer yanımızdakine yakınıyoruz.

Döne döne sevgim sende oynuyoruz.

Çiççek

Garip gibi.

İnsanın erkeğinin toplayıp akşam eve gittiğinde sevgilisine "Sana kır çiçeği topladım" diye jest yaparken kullandığı, insanın dişisinin yüzünü güldüren çiçek sığırın erkeği/dişisi içinse bir yiyecekten ibaret.

Olsa olsa sığırın dişisi, erkeğini "Akşama yiyecek bir şey yok, gelirken biraz çiçek getir" diye cepten ararsa çiçek toplayıp götürür erkek sığır ahırına ki o da pek mümkün değil galiba.


Belki de o yüzden sığır.

2002

In your house
I long to be.

Bostancı Paraşüt Okulu

Biliyor olabileceğiniz üzre apartman kapısının otomatiği bozulmuştu yakınlarda. Bundan 4-5 ay önce de bir bozulmuştu ve ben akşamları yemek yapmaya üşenmekle aşağı inip kapıda kalan yemekçi kuryesine kapıyı açmayı üşenme arasında yapmak zorunda olduğum tercihte aşağı inmeye üşenmeyi seçerek yemek yapmaya başlar olmuştum. Yemek dediğim tost falan tabi. Özel bir misafirim falan varsa da bazlama arası tost falan. Çok romantik.

Tam yemek yapmaya iyice alışmıştım, zevk bile almaya başlıyordum ki ilahi adalet evrenin bu değişime hazır olmadığını düşünmüş olacak, kapı otomatiğimiz kendi kendine çalışmaya başladı. Yemek konusunda gaza gelip Vedat Milföy'ü davet etmeye karar vermemden korkmuş olabilir. Neticede ne kadar az Vedat, o kadar şapırtısız yemek.

 Otomatik çalışmaya başlar başlamaz yemek yapmaya üşenmek ve internetten yemek söylemeye üşenmek şeklinde güncellenen seçeneklerim arasından yemek yapmaya üşenmeyi seçerek kendimi mevcut duruma adapte ettim. Şartlara çok kolay uyum sağlarım.

Ancak globalleşen dünyada gün geçmiyor ki şartlar değişmesin. Kapı otomatiğimiz bir ay kadar önce tekrar bozuldu. Biraz evrene güvenerek, biraz da gamsızlığımızdan hala yaptırmadık otomatiği. Gel gör ki evrenden tık yok bu kez. Hadi yemek işine bir şekilde alışmıştık, ancak havaların kısmen düzelmesinin falan da etkisiyle eve gelen gidenin artması aşağı inip kapıyı açmaya üşenmekle "evde yokuz" demeye üşenmek arasında bir tercih yapma zorunluluğu ortaya çıkardı. Şahsen ben aşağı inmeye üşenmeyi seçtim lakin "evde yokuz" cümlesinin pek inandırıcı bir bahane olmadığını anlayınca işler zora girdi.

Eh, tarihteki keşifler/yenilikler ihtiyaçtan çıkarmış derler. Ben de kapıyı açmak için kendimi aşağıya asansörden daha çabuk ve zahmetsiz ulaştıracak bir yöntem arayışına girdim. Punto'nun boynuna anahtar bağlayıp apartmana kışılama fikri geldi aklıma ama Punto'nun iki kat aşağı indikten sonra kıvrılıp uyuma ihtimali bu fikrimin önüne geçti.

İş yine başa düşmüştü. Kendimi aşağı ulaştırmanın yolu olarak asansör dışında aklıma gelen en pratik yöntem kendimi aşağı atmaktı ki bu da pek kullanışlı bir yöntem olmazdı. Hatta çok muhtemelen tek kullanışlı bir yöntem olurdu.

Sonra kafamda bir şimşek çaktı (yağdı yağmur, çaktı şimşek dizeleriyle başlayan bir şiirim de vardı o geldi aklıma) , neden ben aşağı inecektim ki, anahtar kendi de inebilirdi. Böylece anahtarı-yanında ben olmadan- aşağı indirmenin yollarını düşünmeye başladım. Bu tabi camdan aşağı atarak olacaktı, benim gibi bir mucit bunu çoktan düşünmüştü. Şimdi olay bu işlemin nasıl daha acısız yapılabileceğini bulmaktaydı. Acısız dediysem, anahtarın canı yanmayacak tabi ki. Ama potansiyel enerjisi(=mxgxh) yüksek (ki h=13. Kat) anahtar aşağı indiğinde iniş pisti olarak bir kafa kullanırsa o kafanın sahibinin canı cidden yanacaktı.

Neyse işte, ilk denemem anahtarı kinder sürpriz yumurtadan çıkan minik dilek balonu gibi dandik bir oyuncağa sararak atmak oldu. Yöntem işe yaradı ancak oyuncak telef oldu. Aynı oyuncağın yumurtadan çıkma ihtimalinin binde bir falan olabileceğini düşününce bu yöntem geçerliliğini yitirdi. Sonuçta eve gelen her insan için 1000 sürpriz yumurta yemek hem masraflı, hem de sağlıksız olacaktı. O kadar yumurta isilik yapar mazallah.

İkinci denemede ahtarı poşetlere sarıp sarmalayarak atmak oldu ki bu da istenen sonucu vermedi. Bir denemede anahtarlığım kırıldı, diğerinde anahtar yamuldu.

Üçüncü yöntemse dahiyane bir fikir şeklinde belirdi aklımda. Poşeti anahtara bir paraşüt vazifesi görecek şekilde iliştirip havaya bırakmaktı. Yöntem anahtarın yere sert düşmesi sorununu ortadan kaldırdı ancak yeni bir sorun çıkardı karşıma. Anahtar düşmüyordu. En azından istediğim yere. İlk denemede bahçedeki ağaca takıldı. Neyse ki ertesi gün soner Akut görevi üslenetek gitti de sopayla dürte dürte anahtarı yere indirdi. 

İkinci denemede Soner'e diyafondan "dur anahtar atıyorum" dedikten sonra Soner'in "paraşüt kullanma" diye mesaj yazmak için kafasını telefona gömmesi, benimse "dur biraz uzağa atayım da ağaca takılmasın" diye düşünmem sonucu aramızda yaşanan koordinasyon eksikliği sebebiyle ve rüzgarın da etkisiyle anahtar süzüle süzüle koca caddenin karşı şeridine geçip Bostan'cı köprüsünün dibine indi. (yaklaşık 100 metre öteye) gerçi Soner kafayı telefona gömmeyip olayı izlese de bir şey değişmeyecekti, uçup anahtarı kapacak hali yok. Benim "laan lan!" diye çırpınışlarımı görüp eğlenirdi en fazla.

Üçüncü denemede paraşüt Okan'ın hüzünlü bakışlarıyla yine ağaca takıldı. Bizim Akut da yurtdışı görevde olduğundan anahtarı kurtarmaya giden de olmadı. Anahtar hala ağaçta sallanıyor muhtemelen. Yanınızda yeteri kadar uzun bir sopa varsa anahtarı ağaçtan alıp apartmanımıza girebilirsiniz. Ya da dünyayı yerinden oynatabilirsiniz.

Tüm bu denemelerden sonra aklıma -kapı otomatiğini tamir ettirmek dışında- daha iyi bir yöntem gelene kadar ben üçüncüyü kullanmakta kararlıyım. 

Yalnız inişlerin daha problemsiz yaşanabilmesi için yetkililerden ricam şu: Bizim eve bir paraşüt okulu açın.Elektrikçi gönderseniz de olur.

Nii.

- Neden ayrıldınız? - Kalbinin tayini başkasına çıktı.

Resul & Aslı

Korkarım telefon numaram kötü yola düştü; "bel fıtığı", "böcek ilaçlama" konulu duvar yazılarının mezesi oldu nitekim son dört günde iki kez yeterince abuk yanlış arama diyalogları yaşadım. Özetlemek gerekirse,

B: Hanfendi bu üçüncü arayışınız, yanlış numara diyorum.
O: Çok özür dilerim ben bu numarayı arkadaşımdan aldım, Aslı'yı arıyorum.
B: Üç kez daha arasanız da sonuç değişmeyecek, Aslı değilim.
O: Kimsiniz?
B: Napacaksınız, sonuç olarak aslı değilim.

diğeri de

B: Efendim?
O: Resul'ü aramıştım.
B: Yanlış numara arkadaşım, Resul yok burda.
O: Yok yanlış değil, Resul'ü aradım ben.
B: Yanlış olmasa ben Resul olurdum, ama değilim.

hadi, bekliyorum üçüncüyü de.

Yogi

Yoga hakkında çeşitli çıkarımlarla tekrar karşımdayım. Karşımdayım diyorum zira bu postu yazarken karşımda bir ayna var ve haliyle aynaya baktığımda kendi karşımda kendimi görüyorum. Gönül isterdi ki karşımda beni dinlemeye hevesli genç bir güruh olsun, appas güçlü kadar olamasa da ahkam kesip soru sormaya çalışanların bir kısmını tersleyeyim falan, ama eldeki malzeme ayna şimdilik. Kendimle barışık bir insan olmam hasebiyle de karşımda olan kendimi terslemem beklenemez. Neyse. Çıkarımlarım haliyle gayet yüzeysel. Bunu belirtme gereği duymasam da yaptığım her şeyin gerekli olmadığını düşünerek belirtme gereği duydum.

Şimdi yoga -o hareketleri, sesleri falan bir kenara bırakırsak- özünde insanın kendiyle başbaşa kalıp zihnen ve bedenen rahatlaması, mutlu olması olayı; değil mi? (Değil, demeyin, postun bütün dayanağı bu cümle.) Çok yakınımda sayıca fazla olmasalar da çevremde yoga yapan insanlar var. Gel gör ki uzaktan/yakından gözlemlediğim kadarıyla yoga yapanların büyük bölümü paçasından melankoli akan, "mutsuzum ben" diye dolanan, gülümserken gördüğümde "dur lan, galiba ben baş aşağı duruyorum" diye tereddüt etmeme sebep olan insanlar.

Bahsettiğim grubun dışında kalanlar da "hayat zor ama güzel. Arada bi sıçışlar oluyor ama olsun" gibisinden düşünen, mutsuz olmayan ama mutluluktan da bulutların üzerine çıkmayan insanlar.
Onun dışında "yoga yapıyorum, mutluyum" diye havalara zıplayan, zıplamışken de iki ayağının topuğunu birbirine vurabilen insana* hiç denk gelmedim ne yazık ki.

Yogaya bok atmak değil niyetim. Aşağılamak falan zaten haddim değil de, ben bu işi anlamıyorum cidden. Bahsettiğim insan grubu yoga yapmıyor olsalar iyice mi dipte olacaklaar, yoksa yoga önce bi dibe bandırıp kötüyü gösterdikten sonra mı yukarı çekip mutlandırıyor insanları, anlayamadım.

*

Fly (to stay alive)

Ara ara oluyor, hepimize oluyordur, başkalarının yazdığı cümleleri okuyup onları neden daha önce yazamadığım/dillendiremediğim için kendime kızdığım. Çok alengirli cümleler de olmuyor üstelik bunlar. Aynı fikri içeren cümleleri ben de kurmuş oluyorum da aynı hissi içerenler olmuyor benim kurduklarım. Aynı hissi içerecek şekilde kurmamış oluyorum diyelim, yoksa aslında kuramayacağımdan değil.

Şundan bahsediyorum:

"Seni sevmeyen birini sarhoşken arayamazsın. Seni sevmeyen birini gece yarısından sonra arayamazsın. Seni sevmeyen birini öğleden sonra bile arayamazsın. Belki akşamüstü mesaj çekersin."*

Şunu da ekliyorum:

Çektiğin mesaja da cevap beklemezsin.

* Emrah Serbes

KKS

Yıllardır aktif araç kullanıyorum (aktif araç kullanmak da nasıl bir terim, pasif kullanan sen aktif kullanırken yanında oturup "ayayay çocuk fırlayacak!", "of çok hızlı kullanıyorsun, yavaşla" diyen anne/baba/sevgili mi oluyor bu durumda, bir nevi pasif içici? hı?) ve trafikte karşılaştığım çoğu durumu tolere edip sakin kalmayı becerebiliyorum.

Tali yoldan önüme atlayanından yol verdiğimde ışığa takılmış tavşan gibi kitlenen şoförüne, adında "yaya" geçiyor diye yaya geçidinde piknik yapma hakkı olduğunu düşüneninden önüme atladığında beni durdurmak için eliyle "DUR!" işareti yapmanın yeterli olduğunu sanan fizik kuralları bihaberi yayasına kadar hemen her şeyi ağzımdan çıkan tek kelimeyle sinirlenmeden geçiştirebiliyorum.

Trafikte sinirlerime hakim olmamı sağlayan sihirli kelimeyi de açıklayayım; sığır. Sığır dediğimde karşı tarafın yaptığı hata sebebiyle oluşan sinirim uçup gidiveriyor. Gerçi genelde kendi kendime söylüyorum bu kelimeyi. Muhatabımın yüzüne bakarak söylesem sonucun yine aynı olacağının garantisini veremiyorum henüz. O yüzden siz sığır demeyi trafiğe kapalı alanda deneyin şimdilik. Ne bileyim tarlada araba sürün de önünüze gelen sığırlara "sığır" diyin, kimsenin kalbi kırılmasın.

Ancak ne yazık ki sığırın da üstesinden gelemediği bir davranış var ki o da korna. Araba kornası yani. Kornayla da kişisel bir problemim yok, o da görevini yapıyor ve basıldığında ses çıkarıyor ancak trafikte gereksiz korna kadar geren bir şey yok beni. Ki kornanın gerekli olduğunu düşündüğüm durumlar "atlama önüme, duramayıp çarparım bak" demek istediğim anlardan ibaret sadece. Onun dışındaki her kullanım küfürden beter benim için. Bana çalınsın çalınmasın farketmez, korna sesi tüylerimi diken diken ediyor, pamuk kalbimi kömür karasına çevirip közlerinde domates pişiriyor adeta.

Gel gör ki memleketimin şoförü için kornanın gereklilik durumları öyle geniş bir yelpazeye dağılmış ki anlatamam. Dolmuş şoförünün kaldırımda iki saat geciken sevgilisini bekleyen ve beklemeye inatla devam eden adama ithafen bapbarabipbap (İçerenköy Carreforsa'ya gidiyo, bincen mi?) yapmasından tutun da gecenin beşinde arkadaşını eve bıraktıktan sonra sokaktan ayrılırken "baribapbap" (bak, öyle vefalıyım ki gecenin beşinde bile eve bırakıyorum seni) diye korna çalmasına kadar çok geniş bir çeşitlilik gösteriyor korna çalmaktaki amaç ve hatta korna çalarken verilen mesaj. (Cümle düşük olmuş olabilir, bilemedim)

İşin kötüsü eğitimle de direk alakalı değil bu korna sevgisi. Bizim (isim vermeyeyim) bir arkadaş var mesela, okumuş etmiş adam ama 5 dakika korna çalmadan duramaz neredeyse. Önümüzde 10 arabalık bir kuyruk olsun, korna. Yan şeritteki adam sinyal verip burnunu bizim şeride biraz soksun, korna. Bir de geçenlerde ileri sürüş teknikleri eğitimine gitti paşam, orada kimin yetkisiyle ders verdiğine şaştığım hoca da "gerekli gördüğünüz her an kornaya basın" demiş. Onun da verdiği rahatlıkla bizimki Türkiye Kupası'ını alıp kutlamaya çıkmış fenerbahçe taraftarı gibi datdiri datdiri geziyor kornaya abana abana, düşün yani adamdaki coşkuyu.

Sözün özü eğitim de üstesinden gelemiyor bu korna olayının eğer içinde bir gram dolmuşçu geni varsa.

Ben de düşündüm taşındım, konuyla ilgili en güzel çözümün eğitimden falan değil, kontörden geçtiğine karar verdim. Artık belediye mi yapar, trafik şube mi yapar kim yapar bilmiyorum da araçların standart donanımına "kontörlü korna" eklenmesi şart koşulsun; basılan korna başına hesaptan belli bir miktar para düşülsün. Bir nevi OGS ya da KGS gibi; bu da KKS olsun. (Kontörlü korna sistemi). Tabi cin korna operatörlerinin çıkıp da "Korna Paket; 20 liraya sınırsız kornalaşma" gibisinden kampanyalar düzenlemesine de izin verilmesin.

Bakın bakalım o zaman trafikteki kornadan kaynaklı gürültü en az %80 azalmıyor mu.

Azalmazsa korna çalıp "Ben sığırım" diye bağıra bağıra 3 tur atacağım İstanbul - Ankara arası.

3 - 30

Annemin bir huyu vardı, ben küçükken belli dönemlerde elimi/ayağımı kağıdın üzerine koyup etrafından kalemle geçmek suretiyle elimin/ayağımın o zamanki boyutlarını kayda alırdı. Alırmış yani, pek hatırlamıyorum ben o zamanları.

Geçenlerde telefonla konuşurken aklıma geldi, "göndersene onları bana" dedim. Annem de sağolsun, bir şey isteyince bin şey gönderme olayını hiç aksatmadan eskiye dair ne bulduysa göndermiş: Küçükken söylediğim ve onun bir kenara not aldığı cümleleri, hatırladığım ilk aşkımla olan fotoğrafımı, günlük yazma girişimlerimi, yerel gazeteye tekzip yazısı yayınlamaları için yazdığım mektup, çizdiğim -aslında somut olması gerekirken baktığında daha ziyade soyut kavramları andıran- resimler, falan filan. İyi de olmuş. Gel gör ki sadece bir tane el çizimim vardı gönderilerin arasında.

Neyse, hepsine tek tek baktım ve karar verdim ki insanın 3.5 yaşındaki hali 30 yaşındaki halinin ipuçlarını veriyor. Herkes için veriyor mu bilmem de, benim için vermiş en azından. "İnsan 3.5'unda neyse 30'unda da o olur, ekik" dememek için hemen ipuçlarını değerlendirmek istiyorum.

1. Çizim konusunda ta o zamanlar yeteneksizim. Balık diye çizdiğim balona, araba diye çizdiğim balığa benziyor.

2. Yazmak o zamanlar da benim için önemliymiş. Çok sürdüremesem de günlük tutmaya heves etmiş, hiç beceremesem de şiir yazmayı denemişim. Ek ipucu: şiir yazmayı beceremeyeceğim o zamanlardan belliymiş.

3. Mühendis olacağımın sinyallerini de daha okuma yazma bilmiyorken vermişim ki hedeflerim de gayet yüksekmiş bu konuda. Amacım insanlığa hizmet miymiş, yoksa TV'de görünüp meşhur olmak mıymış, tartışılır.

4. Kurumlara çalışanlarını şikayet eden mektuplar yazmaya bayılacağım o zamanlardan belliymiş.

5. O zamanlar çapkın -o zamanlarki tabirimle- "çapman"mışım. Hala öyle olup olmadığım konusunda yorum yapamıyorum.

Resmi kanıtları da ben yayınlayayım ki ileride halka malolan biri olursam biri "flaş flaş" falan diye magazin programlarına düşürmesin belgeleri.

Çizimlerim, ki ölsem yine para etmezler:

Günlüğüm:

Vatana millete hayırlı evlat olma yolundaki hedeflerim:

Tekzip yazısı istemim:

(Hızımı alamamış hafif tehdit de etmişim)

Çapkınlık niyetimi belli edişlerim:

İlk aşkım?: (Aslı bu arada adı)

Muhtemelen ilk şiirim. İçimizdeki takım aşkı bambaşka:

Bu da muhabbetin açılmasının müsebbibi el grafim:
.

—————————

Başlığı Unuttum

Genelleme yapmayı sevmediğimi yeri geldiğinde ısrarla belirtiyor olmama rağmen sanırım ben baya genelleme yapıyorum. Çünkü galiba ben genelleme olayını baştan beri yanlış anlıyorum. Ya da doğru anlıyorum da şu an yanlış anladığımı sanıyorum, emin değilim.

Mesela, "Yeşil adidas eşofman altı giyen kadınların geneli tombik" gibi bir cümle kursam bence ben genellemiş olmuyorum söz konusu kadınları. Yeşil eşofman giyenlerin bir kısmının tombik olmaması gibi bir pay bırakıyorum ki o da genelleme yapmıyor olmak için yeterli. Bence.

Ama, yine mesela, "Yeşil tayt giyen erkeklerin hepsi elf" gibisinden bir cümle kurarsam sonuna kadar genellemiş oluyorum. Yeşil tayt giyen erkeklerin hepsini bir kalıba, ki o da elf, sokmuş oluyorum. Asıl genelleme bu bence.

Değil mi yoksa. Genelleme olayını yanlış mı algılıyorum?

Avsk

Vesikalık çektirmeden önce ayna karşısında saçlarımı biraz düzeltmeye çalışırken

- Beyfendi, biraz çabuk olur musunuz, acelem var da.

dedi fotoğrafçı.

Arkadaşım, dedim. Sen acele vesikalık olayını çok yanlış anlamışsın.

2 2

Oha, ben bu şarkıyı yeni farkettim de bayıldım.

Neyse ki "incecikti" temalı postumu yazdığım zamanlar bilmiyormuşum, yazarken durum daha da koyardı muhtemelen. Ya da hiç yazmazdım, zaten yazılmış diye.

İlk

Başladıktan sonra -artık maymun iştahlı oluşumdan mı, üşengeçliğe yenildiğimden mi bilemiyorum- yarım bıraktığım şeylere devam etseydim bugün o şeylerde ne kadar ilerlemiş olacağım geliyor aklıma ara ara. Geldikçe de canım sıkılıyor.

"Yüksek mühendis olacağım" idealiye başladığım yüksek lisans eğitimimi ilk dönemin sonunda bırakmasaydım, şimdiye bilmem kaç yıllık yüksek mühendis olabilirdim mesela.

Ya da hobi olarak başladığım açıköğretimi yine ilk dönem sonunda bırakmasaydım çoktan ikinci bir diplomam olurdu şimdiye.

İtalyanca öğrenmeyi ilk (evet, yine ilk) kur sonunda bırakmasaydım, Lasciate Mi Cantare dinlerken ne anlama geldiğini anlayabilecek seviyeye gelirdim şimdiye. Evet, ben günde bir kez o şarkıyı dinlemeden uyuyamam.

3 yıl önce tekrar başlamaya karar verip de başladığım sporu ilk/2 yıl (ilkten vazgeçmemek adına) sonunda bırakmamış olsaydım şimdiye kadar bayramda gelen ziyaretçilere ikram edecek kadar baklavam olmazdı ama kendime kadar olurdu en azından.

Heves ettiklerimde "ilk" periyodunu atlatmam gerekli sanırım.

Kel

Telini sıcak sudan soğuk suya sokmamak gibi jestler yaparak belli edemiyor olsam da saçlarım kendimi bildim bileli benim için önemlidir. Hayal mayal hatırlarım, daha okula başlamamışken, annem de çalıştığı için sabahları babaannemlerde takıldığım zamanlarda dedem beni berberine götürmüştü de saçlarımı kısacık kestirmişti. Benim için hava hoştu da annem çok üzülmüştü gördüğünde, "Upuzun yumuşacık saçların gitti. Bir daha böyle çıkmazlar" diye. Sanırım annemin bu kadar üzüldüğünü görmek bilinçaltıma saçın çok önemli bir şey olduğunu işledi o zamanlar. (Gördüğünüz gibi şimdiki davranışlarımın kaynağını çocukluğuma inmek suretiyle bulacak kadar da sosyal bilimler yanlısı bir insanım.)

İlkokulda kavga ederken saçımdan çekecekler diye de çok korkardım ayrıca. Sanki çektikleri an saçlarım çekenin elinde kalacakmış gibi gelirdi. Ortaokulda saçlarımı şekle sokabilmek için ne mesailer yaptığımı da bir ben bilirim. Ha bir de babam bilir, "Dökülecekler!" der dururdu. (Oha ayrıca, saç dökülmesiyle ilgili iğrenç bir video da yapmıştım buhran zamanlarımdan birinde, şimdi geldi aklıma).

Lisede de durum aynen devam ettikten sonra üniversite kısacık saçın üşengeç bünyeye faydalarıyla tanıştım ve insanları da çaktırmadan bana kısa saçın ne kadar yakıştığına ikna ettim. Neşe de benim yaptığımı yapabilse saçlarını kısacık keserdi de kepek sorunu falan kalmazdı bak. Gerçi kısa saçta da kepek olur. Olsun.

Hal böyle olunca saç kesimi konusunda da çok hassas oldum. Bir süre dedemin bilinçaltımı alt üst eden berberine gitmeye devam ettim. Sonra baktım kendisi ben ilkokuldayken pörtleyen "amerikan traş" stilini "eşek traşı" olarak yorumlayıp o şekilde kesmemeye inat ediyor, yollarımızı üzülerek ayırıp saçlarımı babamın berberinin çırağına emanet ettim.

Bu bahsettiğim nerden baksan 20 yıldan uzun zaman önceydi. Boy uzatmak maksadıyla berber koltuğunun üzerine yerleştirilen tahta aparata oturarak başladım Sonra o bir hikaye anlattı ve ben büyüdüm; çıraksa önce kalfa, sonra usta, sonra da jedi oldu. Jedi olmadı tamam, jokey oldu. Atlar adamın hobisiyse ben napayım.

Ankara'da okurken tanımadığım adama saç kestirmeme konusundaki inadım sonucunda saçlarımı kendim kesmeye başladım. Yılda 3-4 kez ailemi ziyaret ettiğimde jokey berberime de uğrayıp saçlarımı düzelttiriyor, düzelttirirken de onun yıllardır değişmeyen at ve "Güven nerelerde, görünmüyor?" muhabbetini dinliyorum. (En yakın arkadaşlarınla aynı berbere gidersen bu kaçınılmaz bir muhabbet.) Ancak neredeyse 20 yıldır, "oh süper oldu" diye çıktığımı hatırlamıyorum berberimden.

Neyse işte, askerde mecburen iki kez saçımı kestirdiğim asker berberi de sayarsak 30 yıldır saçımı kesen topu topu üç berber.Hayır "berber değdirmesi" gibi bir olaydan korkuyor falan da değilim (yine de değdirmesinler tabi) ama saçlarımı başkalarına neden emanet edemiyorum bilmiyorum. Aslında ben de haklıyım, "Kellik genetik, babamın da fırça gibi saçları var, oh oh." diye gezinirken "Dayıların kel mi?" sorusuyla muhatap olup iki kel dayımı gözümün önüne getirdiğim günden beri kel olacağıma ikna olmuş bir insanım. Bari 3 tel saçım mümkün olduğunca şefkat görsünler istiyorum belki de.

Gel gör ki şartlar gereği en iyisinin kendi kendime kesmek olduğuna karar verdiğim saçlarımı kesmeye çok üşendim bundan üç ay kadar önce. Saçlar biraz uzayınca aldığım "Bebişim, sana uzun saç da yakışıyormuş ya." tepkilerini de üşengeçliğimin verdiği vicdan sızısını dindirmek için kullanınca benim saçlar aldı başını gitti. Favoriler ben diyeyim İngiliz lordu, sen de Americo Vespuci (neden bu örneği verdim bilmiyorum) kıvamına gelmek üzereydi. Ense desen, 3. amatör kümeden çıkamadan jübilesini yapmış futbolcu saçı gibi olacaktı azıcık daha bekleseydim. Sabahları saç kurutmaya ayırdığım 10 dakikalık işkence periyodu da işin içine girince artık "Uzun saçlarının hastasıyım" telkinleri de beni rahatlatmaya yetmemeye, uzun sırma saçlarım beni rahatsız etmeye başladı.

Bu gelişmelerin sonucu olarak dün işten çıkıp bakkala giderken (arada küçük esnafa destek adına dandik süpermarketler yerine bakkaldan alışveriş yapıyorum) gözüme takılan berber dükkanının önünde durdum, birilerinin referansıyla berbere gitmeyi bırak, 3 berber dışında saçını kestirmemiş biri olarak hiç tanımadığım bir berberin koltuğuna oturup saçlarımı ona emanet ettim. Bir ara berberle aynadan göz göze geldiğimizde "Biliyor musun, sen dördüncüsün" diyip içimde kopan duygusal fırtınayı onunla paylaşmak istedim ama sonrasında yaşanacak bir "değdirme" ihtimali beni ürküttü. Duygularımı içime hapsettim.

Zaten berberin traş sonrası "çok saç çıktı ya" lafı da kendisinin olaya ne kadar duygusuz yaklaştığını gösterdi. "İyi ki açık etmemişim duygularımı" dedim içimden.

Sonuç olarak, kendi kestiğim zamanlardaki gibi kısacık değil saçlarım. Kesmediğim zamanlardaki gibi papaz kıvamında da değil. Şimdilik bana boynuyla S drift'i yapan Tayfun saçı gibi hissediyorum ama olsun. Şu da annemin aklına geldikçe dile getirdiği bebeklik saçlarım. Hakikaten de bir daha öyle çıkmadılar.

TG

Bugün sağolsun Erdem dedi ki, "Abi hadi sana basit bir kokteyl yapayım".

Ne iş çıkaracaksın, diye sordum ben de haliyle. Bilindik bir şey aslında, bira bardağına votka dolu shot bardağını ters tepiştirdikten sonra bira bardağını birayla doldurup karışımı fondip suretiyle içmekten ibaretti olay.

İyi, dedim ben de. Yap madem.

Her şey iyi güzeldi de, o limon diliminin bira içinde ne işi vardı. Zira fondip yaparken yer çekimine biranın büyük bir kısmından daha kısa sürede teslim olan limon dilimi biranın içeri akması gereken deliği (ağzımı lan, ağzımı) tıkadı. Bira da optimum debiyi tutturamadı haliyle.

Ağzımda biriken bira ve limon sebebiyle tam "Hah, demek boğularak ölecekmişim" diye düşünmeye başlamışken "Dur, bira içerken yılan bile dokunmaz" diye düşünme nezaketinde bulunmayan shot bardağı da kendini yer çekiminin kollarına bıraktı ki bu sayede burnumun ortasına doğru inişe geçerken gözümün önünden geçen film şeridini HD kalitesine yükseltti sağolsun.

-Kokteylin- adını Tersten Görmek" koydum.



Burnum da hala hafif sızlıyor.