Babamın babasıyla, yani dedemle aynı isme sahibim. Dolayısıyla da aynı soyada. Dedemi kaybedeli 16-17 yıl oldu sanırım. Belki biraz daha fazla. Sabaha karşı kaybetmiştik onu hatırlıyorum. Beni sabahın erken saatlerinde götürmüşlerdi dedemle babannemin evine. Babamın ağladığını sadece o gün görmüştüm ömrümde. Amcamın benden bir yaş küçük oğlu da çok ağlıyordu bir de onu hatırlıyorum. Ben hiç ağlamamıştım, neden bilmiyorum. Oysa ailemden ilk kez birini kaybediyorduk kendimi bildim bileli.
Ve aynı ismi taşıdığım dedemdl o.
Her bayram kabir ziyaretine gideriz babamla. Kaybettiğimiz aile büyüklerinin hepsinin kabrini tek tek ziyaret ederiz. Tabi dedeminkini de.
Dedem icin dua ederken hep mezar taşına takılır gözüm. Hep takılır da ölüm yılını hala aklıma yazamam. Belki de en çok orda yazan isme, ölüm günü ve ayına kilitlendiğim için yılı görmem ben.
Orada yazan kendi ismimdir. Tarih de 2 Haziran.
2 Haziran, benim doğum günümden bir gün sonrası.
Sanki ben doğmuşum, ismini bana vermiş; benim biraz büyüdüğümden emin olduktan sonra da ismini tamamen bana devredip gitmiş gibi.
Mezar taşında kendi ismime kitlendiğim o anlardır sanırım, kendimi ölüme en yakın hissettiğim anlar.
20101115
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
ben de ayni seyi yasiyorum babaannemin mezarinda, ben dogmadan gitmis gerci o, tam bir sene yirmi gun sonra. tuhaf ismini orada gormek, birinin hayatini calmis gibi hissediyorum ben.
Evet garip geliyor. Bir de bizde durum aynı yıl olmasa da benim 1 Haziran, onun 2 Haziran olunca. Ürkütüyor bazen.
Yorum Gönder