Ey Türk Reklamcısı, Reklam Vereni.

Geçen aylarda pörtleyen Yapı Kredi'nin kredi kartı adiosun reklamına kesinlikle tahammül edemiyordum. Adiosa uydurmak için Türkçe'nin canına okuyan reklam ki orda tahammül sınırımı aşan Türkçe'nin canına okumaları değil ağızlarını yaydıra yaydıra dünyanın en iğrenç şarkılarından birini söylemeleridir reklam oyuncularının.

Öyle ki o kartı verseler, kefilsiz senetsiz 100.000 lira kart limiti verseler yine kabul etmem, geri gönderirim kartı. Niye kabul edeyim ayrıca, 100.000 lira limit verseler ve o yüz bin lirayı harcasam, yine ben ödeyeceğim paşa paşa.


"Reklamın iyisi kötüsü olmaz" kesinlikle yalan bir laf bence. "Üründen soğutan reklamlar" diye de bir şey var. Sırf reklamı yüzünden tüketmediğim ürünler ve hizmetler bunlar.

Neyse; şu aralar kesinlikle tahammül edemediğim iki reklam var ve haliyle üründen soğutan reklam kategorisine giriyorlar.

Birincisi, zaten hazzetmediğim nil insanın hiç hazzetmediğim reklamları arasında açık ara öne çıkan maden suyu reklamı. Evet, bence de kesinlikle ajdar kişisinin şarkısına benziyor şarkı. Nil insanının kendinden üç beden büyük özgüveni çıldırtıyor beni bazen.

Düşününce özgüven de ne güzel bir şey aslında. Ve nil insanında o özgüvenin getirdiği gereksiz bir ukalalık da sezmiyorum, ama bi türlü hazzedemedim kendisinden ve yaptığı işlerin çoğundan.


İkincisi, zaten sevmediğim ve bunu şurda da belirttiğim dilber koça(r)slanlı karakterinin oynadığı d-smart reklam serisinin son reklamı. Hani şu dilberin lig tv, fashion tv, vs. kanalların içinde olduğu reklam.

Karakter gereği olan o yamuk konuşmaya bi de yamuk bir yürüyüş eklendiği için ciddi ciddi midem bulanıyor rasgeldikçe.


Reklamcıları da suçlamamak lazım, çok muhtemelen reklam verenlerin istekleri doğrultusunda işler çıkarıyorlar. Reklam verenleri de suçlamamak lazım, onlar da hedef kitlelerine hitap edecek reklamlar bekliyorlar.

İki Gün Sonraki Ekleme: Postu okudum da şimdi, nası kopuk olmuş paragraflar cümleler.