Yaşasın Akvaryumculuk

Zaman zaman bir çoğu birbiriyle alakasız olan ve yine çoğu benim görevimle bire bir ilişkili olmayan çeşitli işlere koşturduğum orta ölçekli şirketimizde edindiğim tecrübelere bir yenisi daha eklenmek üzere: Akvaryumculuk.

Giriş katındaki ofise kurulan akvaryumdaki balıkların tamamının bir haftada telef olması sebebiyle yönetimsel bir değişikliğe gidildi ve akvaryum benim de bulunduğum ofis katına taşındı.

Söz konusu habitatta yaşanacak bir dahaki soykırıma bir sorumlu bulabilmek amacıyla yapılan araştırmalar sonucu mevcut su birikintisi içindeki çeşitli renk ve ebatlardaki yaklaşık 10 adet japon balığıyla birlikte bana zimmetlendi.

Gerçi bunda akvaryum alt ofise ilk kurulduğunda ilkokul yıllarında benim de akvaryumum olduğundan bahsedip mevcut balık cinsleriyle ilgili yüzeysel bilgiler vermemin de etkisi var.

Ama balıklarımın tamamının -kendilerini koca akvaryumdan dışarı, halının üzerine atarak- toplu intihar eylemi gerçekleştirmeleri sebebiyle akvaryum macerama babam tarafından son verildiğini bilmiyor tabi şirkette kimse.

Gözlerine lazer tutunca yem sanıp bi oraya bir buraya lazerin peşinden koşuyorlardı...

Sanırım balıkları intihara sürükleyen depresyonun başlangıcı bu oldu..

Ya da ne bileyim sürü psikolojisi olabilir, tepeden atlayan koyunu arkasındaki 300 koyunun takip etmesi gibi. Sürü psikolojisinin balıklar üzerindeki etkisini incelemek lazım cidden.

Şimdi düşündüm de, vicdanım rahatladı. Sürü psikolojisindendir o kesin. Salak balığın biri intihar etti diye diğerleri de peşinden gitti. Evet evet lazerle alakası yok bu işin.

Neyse. Az önce yeni balıklarımıza yem verdim. Fazla kaçırmamışımdır umarım.

Bi de o lazerlerden hala satılıyor mudur acaba?