Niyet - Kısmet

İyi niyet bazen çok bayıcı olabiliyor.

Farlarımın birinin ampulü patlamış, ben gidip yeni ampul alana kadar akşam altı oldu. Eh dedim, işler bitsin ondan sonra değiştiririm.

İndim aşağı, daracık bir delikteki ampulü çıkarıp yerine yenisini takmakla uğraşıyorum. Bi tanesini değiştiricem, daha sırada diğeri var. Karanlık. Şirketin önündeki sokak lambasının ışığı en büyük lüksüm. Depocu arkadaşlardan biri gelip dikildi, "abi yardım edeyim mi" diye. "Gölge etme başka ihsan istemem" durumu tam. "Biraz kenara gel de ışığı kesme o yeter, ben hallediyorum" dedim.

Zaten akşam yedi olmuş, gece dışarı çıkmayacak olsam hayatta değiştirmem tek farla giderim eve kadar. Bizimki kenara geldi biraz ama ısrarla izlemeye devam ediyor. Bişeyle uğraşırken dilimi çıkarmışsam çok konsantre olmuşumdur olaya. Ve sinir olurum o an sağdan soldan gelen tavsiyelere.

Ama bizimki illa ki yardım edecek. Bi baktım, çıkarıp karıştırmamak için farklı yerlere koyduğum eski ampulleri almış, "abi bunları atıcaz di mi" diye soruyor. Dur dedim, çalışıyor onlardan biri. Ee? Hangisi? Karıştırdın ikisini. İşin yoksa bi de onu anla şimdi. Hallettik onu da. Ampulleri de taktık.

Eski ama sağlam ampulu kutusuna koymak kaldı bi tek. Kutu nerde? Çöpte. Benim yerime arkadaş atıvermiş.